ndi naman ako isang perpektong anak para sa aking mga magulang, at mas lalong ndi ako perpektong kapatid para sa aking mga kapati, at aminado ako. tao lang ang madalas na sabihin ko sa kanila. kadalasang nagkakamali at nagagawa ang ndi dapat ngunit sa huli ay higit na pinagsisisihan ng lubos. ganito ba talaga ang life sa mundong ito?! ay ang kadalasang tanong ko. o baka naman malas lang?! I really dont know why? Ginawa ko naman ang dapat pero minsan kulang pa rin para sa kanila? wala ba talagang kakuntentuhan ang mga tao? o talagang nananadya lan. ewan ko rin. minsan talaga nakakasawa na gusto ko ng sumuko, pero anu ang ending lose valdez ako eh mas lalong ndi ko kayang tanggapin un. cguro nga kailangan minsan tanggapin na ndi sa lahat ng laban sa buhay eh winner ka. pero anu ang susunod? yetah.
ndi ko naman alam kung anu ang patutunguhan ng mga sunusulat ko ngaun dahil paulet ulet na lang. promise! feeling ko kasi ako nalang ang parating taga salo ng mga sama ng loob, takbuhan para iyakan, taga bigay ng mga advices, teka ganito nalan ba ang role ko? at pagnaging okay na ang lahat eh wala na me papel? forget na nila ako?! tama ba un? paggusto nilang mag-emo eh ako ang takbuhan nila? at paghappiness na eh out na ako?! ang hirap nun no. tao lan din ako at may puso na nasasaktan. it hurts ika ko nga. grrrr.
minsan din naman eh dumadating ako sa sukdulan. napapagod. pero ramdam ba nila un? hindeeeeeeee.
gusto ko na rin minsan maging selfish. i want to be alone. pero sa dulo ng kukote ko eh papaano sila?! ndi ko pa rin kaya cguro. ganito nalan talaga cguro ang papel ko sa life na ito. wala na rin naman ako dapat pasisihan dahil tanggap ko sa aking sarili ang lahat lahat dahil ang point ko eh mahal na mahal ko sila. sila ang pamilya ko.
at kung kailangang ulitin ko ang lahat ng ginawa ko para sa kanila ay gagawin ko ulet na walang halong pagsisisi.
sana nga lang maisip nila na minsan kailangan ko rin sila para ako naman ang dapat nilang pakinggan.
tao lan din ako…
ordinaryong anak….
ordinaryong kapatid….
kailan ba nila ako maiintindihan?
cguro nga nagseselos lang ako… sana mali ang ang nararamdaman ko..? pero panu kung tama?!
sana hindi pa rin huli ang lahat.
o baka naman talagang demanding lang ako? papansin lan? ewan. naaalala ko tuloy ang sabi sa aking ng aking kaibigan na “para akong isang bata na pag-ndi naibigay ang gusto eh nakasimangot na at mag-iiyak?” tandang tanda ko un. cguro may point sya at may katotohanan un. ndi ko na alam kung papaano ko papaliwanag pero feeling ko lang eh may mali kaya ako nagkaganito and feeling jealous. sana mali ulet ang inaakala ko…
sawa na ako magmakaawa para pansinin lan…
masama na ba ako?! dahil pinag-iisipan ko sila ng ganitong akala?!
kailan ko sila maiintindihan?
at ako kailan nila maiintindihan?
pag- ISA na akong MALAMIG na BANGKAY?!
Filed under: ang sa akin lan' | 1 Comment »
ang ebidensya! achut!
xplorasyon ni aga 
You must be logged in to post a comment.